Amicale

Aujourd’hui 21 mars, journée internationale de la poésie, c’est au tour de notre collègue Mariana Papa de nous inspirer avec un joli poème original

À ceux à qui je manque
Je leur ai laissé la montagne.
Comme deux seins gris devant la fenêtre,
Puisqu’ils blanchissent en hiver,
Les gens se retranchent sous leur manteau,
Et se cachent derrière la vapeur des vitrines du café.

Je leur ai laissé les pierres,
Une pour chaque pensée,
Bonne ou mauvaise, comme elle vient,
Jetée dans un tel désordre,
Comme des pensées par les jours d’été.

Les odeurs poignantes de la rive sale,
Du tilleul au printemps,
Et du maïs rôti au charbon de bois,
La sueur du marchand de légumes sur le trottoir,
Et le mendiant habituel, qui passe ses journées au soleil,
Poursuivi par des chiens errants...
Tout cela me manque.

Mes sens divisés en deux,
Au bout d’un monde qui ne respire pas sans l’autre

Për ata që u mungoj

U kam lënë malin.

Si dy gjoksë të hirtë para dritares,

Që kur zbardhen dimrave,

Njerëzit tërhiqen nën palltot e tyre,

Dhe fshihen pas avullit të xhamave të kafeneve.

 

U kam lënë gurët,

Një për çdo mendim,

Të mira apo të këqija, si të vijnë,

Të hedhura në një kaos të tillë,

Si mendimet në ditët e verës.

 

Aromat prekëse të lumit të ndyrë,

Bliri ngjitës dhe misri i pjekur në qymyr,

Djersa e shitësit të perimeve në trotuar,

Dhe ai lypësi i zakonshëm, që kalon ditët e tij nën diell,

Ndjekur nga qentë e endur...

Të gjitha këto më mungojnë.

 

Shqisat e mia të ndara në dysh,

Në fund të një bote që nuk mund të frymojë pa tjetrën.

Mariana Papa